Geen flikkâh doen, of toch wel?

Na een wat ruige busrit door zandweggetjes in de bergen van Luang Prabang kwam ik vrij comfortabel aan in Vang Vieng. Vrij gelijkwaardig aan Luang Prabang, het is vrij klein. Maar wel even lekker als stop om een dagje of twee niks te doen, en dan ook echt niks. Ik heb echt kunnen genieten hoe de stuurmanskunsten van de buschauffeur waren door het bergachtige zandpad, waarbij je een halve meter van de afgrond rijdt en je de banden voelt driften over het pad. Na een tijdje kijk je er niet eens meer van op en ben je maar je eigen tijd aan het doden.

Zoals ik al zei, het dorpje is echt heel erg klein en in een kwartiertje ben je bij de andere kant, wat wel een prima natuur uitzichtje heeft. Maar ik heb niet helemaal niks gedaan hier; dat zou ook wel weer van de zotte zijn. Ik zag dat er overal buggy’s te huur waren. Zo gezegd, zo gedaan en ik heb er eentje gehuurd. Wat een verdomd gave ervaring om daar mee te crossen.

Het begon eerst met een krakkemikkig brugje, waar je overigens bijna 2 euro voor mag lappen, maar dat voegt wel wat moois toe aan de ervaring! Met een stukje asfalt leek mij de weg nog wel mee te vallen, maar niks was minder waar. Het begon inderdaad met asfalt, maar de rit begon daarna pas! Het was een schokkerig weggetje met alleen maar keien, waarbij ik iedere keer vreesde dat de buggy ermee zou kappen. Dat viel gelukkig allemaal wel mee. De foto hieronder geeft de weg in optima forma weer overigens.

Er is oprecht niks zo leuk om je weer een kleine jongen te voelen als je met 50 km/u door over een zandweg kan scheuren, je half driftend door de bochten gaat en in je spiegels een enorme zandwolk ziet verschijnen. Ik heb hier misschien iets te veel van genoten, want het was wel fucking gaaf.