Ometepe 🇳🇮

Na Granada was het tijd om verder af te zakken in Nicaragua naar de laatste stop in het zuiden: Ometepe. Het ligt in het Meer van Nicaragua of het Cocibolcameer, het grootste meer van centraal Amerika en het eennagrootste van Latijns-Amerika. Een zoetwater meer waar stierhaaien nog in rondzwemmen (toch misschien wel de apex predator van het zoetwater).

Tijden/planningen zijn in deze regio’s nooit zo strak en je weet nooit of mensen te vroeg of te laat komen, zodoende was deze keer mijn shuttleservice een 10 minuutjes te vroeg. Gelukkig was ik al klaar en konden we door naar de grotere bus om ons te verplaatsen naar San Jorge, waar we de veerpont richting Ometepe namen om naar het eiland met de twee vulkanen te bezoeken.

Ik had niet echt een plan wat ik wilde doen op het eiland, ik had de mogelijkheid om een scooter voor 24 uur te huren of ik kon de vulkaan gaan ophiken. Aangezien ik eigenlijk niet zo’n zin had om weer een vulkaan op te klauteren, vond ik het wel prima om rond het eiland te crossen. De meeste mensen die ik was tegengekomen c.q. gesproken had waren tijdens de tours die ik had gemaakt de afgelopen dagen. Aangezien ik er ook graag voor opteer om op privé kamers te slapen en niet uitga, kom ik ook minder snel anderen tegen (op zichzelf helemaal prima). Ditmaal kwam ik wel in de bus/ferry nog een Franse backpackert tegen, die een aantal maanden geleden haar vriend had gevonden in Mexico en nog wat meer van centraal Amerika wilde ontdekken. Overigens handig dat ze ook half Spaans was, scheelde mij weer shit regelen in mijn steenkolen Spaans.

We hebben dus een scooter gehuurd en zijn na de late lunch nog het eiland wat gaan rondcrossen en geëindigd bij een strandje genaamd Punta Jesus Maria waar alle andere aanwezige toeristen op het eiland aan het genieten waren van de laatste zonnestralen. In de schemer zijn we weer naar huis gecrosst (de hoofdweg is hier nog wel prima te rijden, maar in de dorpjes zelf is het wel janken geblazen).

De dag erna gingen we verder rond het eiland tuffen om te kijken of er nog veel te zien was. We kwamen wat naar school gaande kinderen tegen en in een dorpje hadden ze een maquette gemaakt van de eilandjes.

Uiteindelijk zijn we na verder rondrijden geëindigd bij Playa Mangos, wat ook een semi strandje was voor een lunch en lekker om te chillen. Ik had zelf eerder al bedacht dat ik einde van de middag naar San Juan del Sur zou gaan, omdat er vanaf Ometepe niet direct iets te regelen viel om naar Costa Rica te gaan. We hadden ons iets vergist in hoe lang het nog was om terug te komen bij de Ferry. Na snel gedag gezegd te hebben tegen Laurena (si lees esto, muchas gracias por la diversión!) en met zo’n 3 minuten te gaan kwam ik aanrennen met de backpack bij de Ferry en werd ik snel naar binnen gezwaaid door de bewaker. Na een uurtje bootje varen moest ik nog een taxi proberen te regelen naar het hotel. Ik had begrepen dat ze normaal 30-40 USD hiervoor vragen, maar toen hij het voor 25 USD aanbood had ik al geen zin meer om te gaan onderhandelen.

Nog een laatste leuk feitje uit Nicaragua voor ik het afsluit: Honkbal is de populairste sport in Nicaragua, en dat betekent dat het nationaal stadion vooral daarop is ingericht. De voetballers moesten het tot voor kort ook met dat stadion doen. Niet handig, want een voetbalveld heeft een totaal andere vorm dan een honkbalveld. En dus staat een deel van de tribunes bij een voetbalwedstrijd heel ver van het veld. Inmiddels hebben ze toch maar een apart voetbalstadion in gebruik genomen.