De laatste 2-3 daagjes in Tunesië is er eigenlijk niet heel veel spannends gebeurd. Op het eiland Djerba had ik ingecheckt bij een resort en genoten van de spa, het zwembad en de zee. Een dag voor vertrek heb ik weer een goede oversteek van de auto gemaakt via El Djem, waar nog veel resten te vinden zijn van een Amfitheater. Ik heb er helaas niet echt een verhaal over, maar het was wel fijn om hier binnen even de benen te kunnen strekken. Ik kan jullie wel vermaken met een paar kiekjes!
Op de laatste dag was het nog een uurtje terug karren naar de airport. Het rijden in Tunesië is over het algemeen best prima te doen, maar de steden vereisen wel enige focus doordat alles en iedereen van links naar rechts knalt. Buiten de steden rijden (ook in het donker zonder licht) brommers/scooters op de linkerkant van de weg en kan er opeens een kameel of een schaap of hond oversteken. Het was weer een avontuur!
Aangezien ik niet zo veel te vertellen heb, is het weer tijd voor een persoonlijk verhaaltje, aangezien ik toch weer wat tijd op de airport moet doorkomen.
De titel is enigszins tweeledig. Afgelopen jaar (2024) is toch zeker een jaar waar ik veel grote gebeurtenissen kan noteren. In het begin van het jaar heb ik nog een aantal weekjes mogen reizen om in maart met een nieuwe baan te starten. Het begin van het jaar luidde ook een nieuwe uitdaging in: het voltooien van een Iron Man. Daarnaast is het ook nog gelukt om in Rotterdam een koophuis te kunnen betrekken.
In april 2023 heb ik de kwart marathon van Rotterdam gelopen en dat ging een partij ruk. Ik merkte dat dit mentaal een grotere invloed op me had dan ik aanvankelijk dacht. Ook de reisjes die ik in mei ‘23 had gemaakt konden me niet echt lostrekken uit de spiraal waar ik inzat. Na wat rust heb ik de keuze gemaakt om me vol in het sporten te storten en toe te werken naar wat ik zie als de ultieme fysieke prestatie: een triathlon / Iron Man (IM). Het begon in juni met een kwart IM, wat niet ideaal ging, maar alsnog een stuk beter dan de teleurstelling in april. Het was daarna tijd om in te schrijven voor de halve IM. Hoewel de race an sich niet de beste ooit was, had ik achteraf wel een geweldig gevoel met waar ik zelf toe in staat was. Het werd daarmee tijd om in 2024 te focusen op het nieuwe doel, de volle IM (en ook de marathon van Rotterdam).
Ik merkte hierdoor vooral dat het sporten niet zozeer is voor het bevorderen van je fysieke gestel (hoewel dat zeker wel gebeurt), maar des te meer het mentale gestel. Met ook een frisse start bij de nieuwe baan in het vooruitzicht, begon ik in januari met de trainingen. Glibberen om 6 uur ‘s-ochtends in gevoelstemperatuur-5 is niet iedereen zijn droom, maar geeft wel potjandorie een goed gevoel bij terugkomst. Na een intermezzo van 3 weekjes in Azië waren de trainingstemperaturen in Nederland al weer wat beter te behappen en stond ik een jaar na dato in april aan het begin van de marathon. Volledige verkramping na kilometer 30 maakte het een aardige lijdensweg, maar de binnenkomst was een mentale (en fysieke) overwinning op mezelf!
De heftigere trainingsschema’s met de andere sporten kwamen nadat ik weer bijgetrokken was van de marathon erbij waardoor ik zo’n 10 tot 15 uur per week van m’n leven kon toewijden aan de IM. Toen kwam er nog additioneel iets ‘tussendoor’: het lukte nog om in de zomer van 2024 een huis te kopen.
14 september 2024 was dan toch wel de D-day: in het altijd zonnige Almere stond ik met de zonsopkomst klaar om aan de IM te beginnen. Na iets minder dan 14 uur kwam ik aardig verrot en leeg de finish over en voelde dit als een onwijs machtig mooie overwinning. Ook heel erg bedankt aan alle lieve familie en vrienden die kwamen kijken/aanmoedigen!
Ik kijk terug op een jaar met veel gebeurtenissen en toch een onwijze groei mentaal en fysiek mogen meemaken waar ik met veel trots op terug kan kijken! Hopelijk kan ik komende jaren me weer storten op een van mijn favoriete hobby’s: reizen. Zoals in de titel benoemd: De weg terug.
Patje op pad 