De ochtend begon eens later dan normaal, we werden pas vanaf 08:00 verwacht voor het ontbijt om pas om 09:00 te vertekken! Geen idee wat me te wachten stond, maar op aanraden me toch maar aangemeld voor de hike naar de Acatenengo, een actieve vulkaan op een uurtje rijden van Antigua. Samen met een groep van 15 anderen gingen we omhoog klimmen. Je kon er nog voor kiezen om je tas te laten dragen, maar ik wilde toch wel voor de full experience gaan. Deze keuze zou ik later toch wel vaker bedenkingen bij hebben.
Enfin, de tour begon voortvarend, met een stokkie als hulpmiddel klauterden we naar boven en het leek wel prima te gaan. De starthoogte was 3.000 meter en het doel was net iets onder de 4.000 meter uit te komen. Poah, dat heb ik mogen weten. De zuurstof in de lucht werd steeds minder en de hartslag bleef goed de 170 a 180 aantikken. Er is intern veel gescholden, daar kan menig persoon die mij kent wel wat bij bedenken.
Uiteindelijk kwamen we na ongeveer 5 en een half uur boven aan, waarvan 2 uur en 45 minuten aan puur hiken. De meesten waren naar de graftyfus en iedereen was ook wel toe aan wat eten. De rugtas mocht eindelijk af en de bovenrug was heel dankbaar dat die flessenwater niet meer naar boven getild moesten worden. We waren natuurlijk niet voor niks naar boven geklauterd, we hadden natuurlijk een mooi uitzichtje! De foto’s laat ik voor zich spreken!
Het was wel al einde van de middag, maar het voelde al als 9 uur, het was ook goed koud, toch zeker wel een graad of 5 (of misschien lager). Na een goede inspanning is het het warm krijgen dan ook geen sinecure. Ik ben zelf rond een uur of acht onder de dekens gekropen, nadat ik de vulkaan een goed aantal keren heb zien ontploffen. Om negen uur ging nog een groep van het kamp waar we zaten naar de vulkaan hiken, maar dat heb ik niet meer meegemaakt. Overigens ook geen spijt van, ik hoorde dat dat ook een uur of vijf was, gedeeltelijk in de regen. Ik kan wel zeggen dat de vulkaan adembenemend was om te zien. Ik heb daar een goede portie van de tijd naar zitten staren. Ik laat de beelden wederom spreken!
De ochtend erna werden we om vier uur gewekt en ik had zo’n uurtje of zes getukt. Het idee was om naar de top van ons kamp te klimmen voor de zonsopkomst. Met goede energie begon ik aan de klim en de helft van het kamp bleef achter. De zuurstof werd er niet beter op en de lamp die ik gehuurd had bij het kamp was er ook klaar mee. Die combinatie maakte het dat ik het niet meer aandurfde om verder omhoog te klimmen en ben ik op 75% van de hike ermee gekapt. Ik ben neergeploft en heb vanaf daar lekker genoten van het uitzicht tot het licht werd. Een 2e guide was naar mij toe gekomen, en toen het licht werd en ik me besefte dat ik de zon niet zou zien doordat ik naar het noorden keek, ben ik weer afgedaald. Baalde ik van mijn keuze op dat moment? Ja. Was het op dat moment de verstandigste keuze? Absoluut.
Na een ontbijtje was het tijd om de hele unit die we de dag ervoor waren opgeklommen ook weer af te dalen. Dat ging voor mij wel redelijk voortvarend, met de helft van de tijd dat we dat ding opgingen, waren we alweer beneden. Ik vond het vooral leuk om de guide bijna iedere keer in te halen. Wel een paar blaren aan overgehouden, maar ach.
Misschien wel een van de zwaarste fysieke inspanningen die ik heb geleverd en niet alles kunnen halen, maar ik ben trots op mezelf dat ik het wel heb vol gehouden! Het was heel koud, heel warm, heel kut en heel gaaf. Een combinatie die ik niet snel meer zal meemaken. De tering.
Na het afdalen zijn we teruggegaan naar het hostel en heb ik snel even gedoucht en omgekleed en op een vlucht naar Flores gesprongen, hierover later meer! Voor nu; toedels en hasta la proxima!
Patje op pad 